ภาคใต้ ตอน 2 : ภูเก็ต

ไข่มุกอันดามัน สวรรค์เมืองใต้ หาดทรายสีทอง สองวีรสตรี บารมีหลวงพ่อแช่ม

จากบลอกตอนก่อนตอนนี้ก็เป็นวันที่ 3 ของทริปภาคใต้เที่ยวเมืองภูเก็ตเต็มวัน

วันที่ 1 กรุงเทพ(ราชบุรี)-ทับสะแก
วันที่ 2 ปราณบุรี-ทับหลี-ตะกั่วป่า
วันที่ 3 ภูเก็ต
วันที่ 4 พังงา-กระบี่
วันที่ 5 กระบี่-นครศรีธรรมราช
วันที่ 6 สุราษฎ์ธานี-ชุมพร
วันที่ 7 กลับถึงกรุงเทพก่อนเที่ยง

ภูเก็ตเจ้าของฉายาไข่มุกอันดามัน ชื่อนี้มาจากคำว่า “ภูเก็จ” อันแปลว่าเมืองแก้ว หรือตรงกับคำว่ามณิครัมของชาวทมิฬแปลว่าเมืองทับทิม ชนเผ่าดั้งเดิมของคนแถบนี้คือชาวซาไกและชาวเล ก่อนที่ชาวเซลังจากมอญมาร่วมด้วยทีหลัง แต่เดิมทีเมืองนี้ใช้เป็นเส้นทางผ่านของนักเดินเรือค้าขายของจีน-อินเดียผ่านแหลมมลายู โดยมีหลักฐานที่เก่าแก่ที่สุดจากบันทึกการเดินเรือของ คลอดิอุส ปโตเลมี เมื่อประมาณปี พ.ศ.700 กล่าวถึงการเดินทางผ่านแหลมสุวรรณภูมิไปยังแหลมมลายูโดยผ่านแหลมจังซีลอนหรือเกาะภูเก็ตนั่นเอง (โดยสมัยนั้นเขาว่าเป็นแหลมที่ติดกับแผ่นดินใหญ่ แต่เกิดน้ำกัดเซาะบริเวณช่องปากพระจนขาดออกมาเป็นเกาะดังปัจจุบัน

ส่วนทางด้านประวัติศาสตร์ไทยที่นี่มีบันทึกเป็นเมืองนักษัตริย์บริวารของอาณาจักรตามพรลิงก์นครศรีธรรมราช ซึ่งจัดให้เมืองตะกั่วป่า-ถลางเป็นทิศของปีจอ สถานการณ์ทางการเมืองก็ลุ่มๆดอนๆมาเรื่อย จะมีอีกทีก็ตอนโดนอยุธยาตีแตกแล้วรวบรวมอาณาจักรใหญ่ สมัยนั้นเริ่มมีชาวต่างชาติเข้ามาในไทย โดยชาติแรกที่เข้ามาคือชาติโปรตุเกสที่ได้เข้ามายังเมืองภูเก็ตในฐานะมิชชั่นนารี อยู่เรื่อยมาจนผสมผสานกันเป็นชาวภูเก็ตในปัจจุบัน

เศรษฐกิจอันมั่งคั่งของเมืองนี้ในสมัยก่อนคือแร่ดีบุก ประเด็นเรื่องแร่ดีบุกนี้ก็มีมาตั้งแต่สมัยอยุธยาทั้งชาวโปรตุเกส ฮอลันดา และฝรั่งเศส แต่ที่มีสืบเชื้อสายมาจนถึงปัจจุบันก็สมัยธนบุรี มีพ่อค้าชาวอังกฤษชื่อ ฟรานซิส ไลท์ จากบริษัทอินเดียตะวันออก เดินทางมาค้าขายที่เมืองถลางในปีพ.ศ. 2314-2315 และได้แต่งงานกับหญิงสาวลูกครึ่งชาวถลาง-โปรตุเกสชื่อ มาร์ตินา โรเซลล์ ได้ตั้งรกรากปักฐานที่นี่และได้ขออนุญาตผูกขาดแร่ดีบุกที่เมืองถลางที่บ้านท่าเรือ ด้วยความที่สมัยนั้นเศรษฐกิจย่ำแย่ และต้องการเงินมาตั้งตัวอีกครั้งจากกิจการแร่ดีบุกจึงได้รับอนุญาต โดยมีพระยาพิมลขันเจ้าเมืองถลางสมัยนั้นมากำกับดูแล สร้างความมั่งคั่งให้ราชอาณาจักรจนได้รับความดีความชอบรัวๆ ถึงขนาดสมัย ร.4 เหมาเมืองสถาปนาให้ภูเก็ตเป็นที่สะสมสมบัติส่วนตัวแต่เพียงผู้เดียว ด้วยความมั่งคั่งก็ดึงดูดนักธุรกิจชาวจีนมาทำการค้าขายที่นี่อย่างอึกทึกจนกลายเป็นผู้คนในเมืองภูเก็ตปัจจุบัน

ประวัติต่างๆนอกจากนั้นก็เป็นเมืองขึ้นตามประวัติศาสตร์หลักเรื่อยมา อยุธยา กรุงธนบุรี จะมีส่วนที่โดดเด่นอีกทีก็สมัยรัตนโกสินทร์ศึกสงคราม 9 ทัพสมัยพระเจ้าปดุงให้ยี่หวุ่นยกทัพ 3,000 คนมาตีทางภาคใต้ทั้งเมืองตะกั่วป่า และเมืองถลาง จนเกิดวีรกรรมของคุณหญิงจัน (ภรรยาของพระยาพิมลขันเจ้าเมืองถลาง) และคุณมุกผู้เป็นน้องสาว รวบรวมกำลังเข้าสู้กับพม่าจนได้รับชัยชนะในวันที่ 13 มีนาคม พ.ศ. 2328 ร.1 เห็นความดีความชอบจึงแต่งตั้งให้ทั้งสองเป็นท้าวเทพกระษัตรีและท้าวศรีสุนทร ประวัติเล่าเท่านี้พอ แต่หลังจากนั้นพ.ศ. 2352 พม่ามาอีกเป็นศึกถลางยก 2 คราวนี้ตีแตกแพ้ราบคาบจนเป็นเมืองร้างไป (หลังจากนี้พม่าเกิดวิกฤติในประเทศหลายทางแล้วตกเป็นเมืองขึ้นอังกฤษอ่ะนะ)

ย่านเมืองเก่าภูเก็ต

ย่านเมืองเก่านี้สร้างเมื่อสมัย พ.ศ.2446 ที่เรียกว่าศิลปะแบบชิโนโปรตุกีส ตัวเมืองเก่ามีให้ชมหลายถนน แต่ที่ไปก็เดินมั่วอ่ะนะ กินอิ่ม เดินเที่ยวนิดนึง แล้วกลับไปนอน เส้นทางเดินมั่วก็จากโรงแรมลามูนรีโซเทล (ภุเก็ตรีโซเทล) ไปถนนดีบุก-ถนนภูเก็ต-ถนนพังงา-ถนนเยาวราช-ถนนถลาง-กลับมาถนนภุเก็ตย้อนทางเดิมแล้วกลับไปนอน

แต่เส้นทางเดินมั่วนั่นก็แค่ส่วนเล็กๆของเมืองเก่าภุเก็ตแห่งนี้ หากต้องการมากกว่านี้ถนนไหนมีอะไรบ้างไปทางนี้เลยครับ ส่วนแผนที่ทางเวบนี้ใส่มาเยอะดี ลองเข้าไปดูครับ

จากตอนก่อนพออิ่มแล้วก็เดินย่อย ตอนแรกว่าจะเริ่มที่ซอยนี้แต่มองไปแยกหน้าไกลๆแล้วเห็นเหมือนหอนาฬิกาน่าสนเหมือนกัน เลยเดินเป็นวงรอบแทนดีกว่า

อยู่ๆเจอมังกรทองเลยเดินเข้าไปถ่ายสักหน่อย เป็นสวนสาธารณะของเมือง

บ้านเมืองทรงเก่าเริ่มมีให้เห็นละ

ตึกฮิตของเมือง เสียดายฝั่งตรงข้ามของมุมมหานิยมปิดซ่อม รั้วสังกะสีเขียวปิดสูงเลย

เดินมาเจอโรงแรมออนออน ข้างล่างเขาเปิดให้เข้าไปถ่ายรูปได้ แต่ตอนนั้นไม่รู้เลยไม่ได้เข้า

ธนาคารกสิกรไทย กำลังก่อสร้าง แต่น่าจะใกล้เสร็จแล้วมั้ง

ส่วนนี้ทรงจีนเก่าๆเลย

ถนนถลาง มีการเปิดไฟสีสันงดงาม

เจอร้านโกปีเตี๊ยม เล็งไว้ละจะมาลองคืนนี้แหล่ะ

…

เปรมิกา

คนที่นี่ก็ให้ความร่วมมือดีนะ ถ้าเป็นกทม.ช่วงฟุตบาทนี้มีหวังกั้นห้อง หรือเอาอะไรมาวางละ

วันที่ 3 วันสิ้นปี 2557

วิวจากห้องพัก

ที่โรงแรมคืนละ 650 มีอาหารเช้า ก็ปกติ แต่ไข่ดาวนี่เป่งดี

เริ่มเข้าเมืองภุเก็ต เป้าหมายแรกและที่ต้องแวะให้ได้ในการมาทริปภาคใต้ครั้งนี้คือ “พิพิธภัณฑ์เปลือกหอยภุเก็ต” แต่ตื่นมาพร้อมเที่ยวก็ 7 โมงกว่า เลยไปเที่ยวที่นี่ก่อน

วัดฉลอง (วัดไชยธาราม)

วัดนี้ทีแรกอยู่นอกแผนเที่ยวที่พี่วางไว้ (เพราะชอบไปแต่วัดเก่า) แต่ผมว่าเคยมีอยู่ในแบบเรียนตอน “พระครูวัดฉลอง” อยู่น้า และแม่ก็สนับสนุนว่าน่าแวะ ว่าแล้วก้ไปเที่ยวที่นี่แหล่ะ ตัววัดก็เหมือนวัดสมัยใหม่วัดหนึ่งที่มีการวางผังและเงินถึง แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดของวัดนี้คือ หลวงพ่อแช่ม ที่มีวีรกรรมเรื่องการปราบ “อั้งยี่”

ราวปี พ.ศ.2419 อย่างที่ทราบกันว่าภุเก็ตนี้โด่งดังเรื่องเหมืองแร่จนมีคนงานนับหมื่นมาทำงานในภูเก็ตและเกิดการซ่องสุมกำลังโจร พอมีพวกมากเข้าก็ฮึกเหิมเกิดกำลังเข้ายึดครอง และปกครองภูเก็ต ด้วยข้ออ้างเดิมๆว่าระบบราชการมันล้มเหลว เราจะมาปฏิรูปเพื่อปกครองเมืองภูเก็ตแล้วชักชวนคนท้องถิ่นดั้งเดิมเข้าร่วมขับไล่ระบอบทุนนิยมชาวจีน ว่าแล้วก็บุกรุกไล่ปิดสถานที่ราชการ ฆ่าชาวบ้านกลางถนน เผาบ้านเผาเมืองจำนวนมาก ชาวบ้านก็ได้แต่หนีเข้าวัดเข้าป่า จนมายังวัดฉลองของหลวงพ่อแช่ม พวกโจรก็ไม่หยุดยั้งไล่ตามมา ชาวบ้านเตือนให้หลวงพ่อแช่มหนีออกไป แต่หลวงพ่อไม่ออกจะไม่ยอมทิ้งวัดไปไหน ชาวบ้านเห็นดังนั้นจึงเกิดกำลังใจที่จะลุกขึ้นสู้โจรและชักชวนคนที่หนีเข้าป่ามาร่วมต่อสู้ด้วย โดยหลวงพ่อแช่มได้แจกผ้าประเจียดโพกหัวเป็นเครื่องคุ้มกันออกต่อต้านอั้งยี่จนได้รับชัยชนะ ทำให้ชาวบ้านเกิดกำลังใจกลับมายังเมืองภูเก็ตและพร้อมจะสู้ต่อต้านพวกอั้งยี่ และให้ผูกผ้าโพกหัวไว้เป็นเชิงสัญลักษณ์ต่อต้านพวกอั้งยี่ พอพวกมากเข้าอั้งยี่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนหลง ร.5 ได้ยินวีรกรรมนี้จึงแต่งตั้งให้หลวงพ่อแช่มเป็นพระครูวิสุทธิวงศาจารย์ญานมุนี มีตำแหน่งเป็นสังฆปาโมกข์เมืองภูเก็ต ซึ่งถือเป็นตำแหน่งสูงสุดของนักบวชในสมัยนั้น

อ้อ เรื่องเล่าอีกเรื่องของหลวงพ่อแช่มคือไม้เท้ารักษาฝี แตะปุ๊บฝีหาย ไม้เท้านี้เองที่มีในบทเรียนเล่าว่ามีหญิงสาวคนหนึ่ง เกิดปวดท้องจุดเสียดอย่างแรง กินยาอะไรก็ไม่ทุเลา จึงบนหลวงพ่อแช่มว่าถ้าหายจะเอาทองไปปิดปู๋ของหลวงพ่อ (การปิดทองหลวงพ่อทั้งที่มีชีวิตนี่ก็เริ่มมาจากกรมพระยาดำรงฯเอาทองไปปิดเข่าหลวงพ่อ) แล้วก็เกิดหายจริง แต่ก็ไม่สามารถบรรลุข้อตกลงบนบานสารกล่าวได้ จึงปวดท้องอีกครั้งที่รุนแรงกว่าเดิม หลวงพ่อแช่มเลยแก้ปัญหาโดยนั่งทับไม้เท้าแล้วให้ปิดทองที่ไม้เท้าแทน จบเหอะ

โบสถ์เก็บรูปเคารพพระสงฆ์

หลวงพ่อแช่ม – หลวงพ่อช่วง – หลวงพ่อเกลื้อม

ข้างหลังก็หลวงพ่อแช่มกับของใช้อีกที

พระมหาเจดีย์พระจอมไทยบารมีประกาศ สร้างได้ไม่นาน ทรงล้านช้างมาแต่ไกลเลย

ชื่อเจดีย์มิได้มาจาก ศิลปะลาวประกาศบารมีมาถึงถิ่นนี้แต่อย่างไร

ข้างในก็สวยแบบวัดใหม่

มีพระบรมสารีริกธาตุ

แมว มาใต้ดีอย่างที่หมาไม่ค่อยมี แต่มีแมวแทน

พ่อท่านเจ้าวัด เขาว่าเข้าวัดมาควรมมาไหว้ที่นี่ก่อน เพราะเชื่อว่าเป็นพระโบราณที่มีมาแต่ดั้งเดิม (ก็วิหารดันมาแอบซะข้างหลัง)

จำลองกุฎิสมัยนั้น เขามีภาพถ่ายเก่าให้ดูด้วย

ข้างในก็รูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งหลวงพ่อทั้ง 3 รูปที่เคยอยู่นั่นแหล่ะ

ส่วนโบสถ์ทำพิธี

วันนี้โชคดีเจองานบวชที่วัดด้วย

พิพิธภัณฑ์เปลือกหอยภูเก็ต

ได้รู้จักกับพิพิธภัณฑ์แห่งนี้ก็ตั้งแต่ตอนไปภูเก็ตครั้งแรกแล้วขับรถผ่าน ด้วยความที่ชอบเปลือกหอยมาตั้งแต่เด้กๆ พอเจอพิพิธภัณฑ์แห่งนี้แล้วพ่อเลยแวะเข้าไปแบบไม่ลังเล สมัยนั้นค่าเข้า 200 บาทถึงว่าแพงเอาการสำหรับราคาเมื่อ13 ปีก่อน แต่เข้าไปแล้วไม่ผิดหวังครับ เยอะและหายากชนิดที่ พิพิธภัณฑ์เปลือกหอยกรุงเทพ ที่เปิดหลังเกือบ 10 ปี แต่ยังไม่ได้เสี้ยวของที่นี่เลย ใครไปภุเก็ตผมแนะนำว่า “ต้องแวะ” เลยครับ ยิ่งปัจจุบันไปมาล่าสุดค่าเข้าลดเหลือแค่ร้อยเดียว คุ้มค่าสุดๆ

Phuket Seashell

ค่าเข้าลดราคาเหลือร้อยเดียวแล้ว

ทางลงสังเกตุผนังก็ประดับด้วยเปลือกหอยเล็กๆ

ฟอสซิลหอยก็มี

แอมโมไนต์

บริเวณข้างในกว้างและสะอาด

ไข่มุกทองคำ

หอยมือเสือยักษ์

ตัวอย่างหอยในตู้

ตรงกลางทางเดินก็จะมีแสดงฟอสซิลอีกที

ชัดกว่าที่กระบี่เยอะ

หอยเชล

หอยงวงช้าง

ส่วนจัดแสดงข้างล่างมีอยู่ 3 ปีก เยอะแยมากมาย

หอยลูกดิ่ง

ในตู้สวยๆทั้งนั้น หลายๆตัวสวยจนคิดว่า “นี่ของธรรมชาติจริงรึเปล่าเนี่ย” เลยล่ะ

ตัวอย่างบางส่วนครับ

ชั้นบน (ชั้นที่เราเข้ามานั่นแหล่ะ) มีขายของเปลือกหอยตั้งแต่ราคา 5 บาท ไปถึงเป็นแสนเลยก็มี

ต่อจากนี้ก็รายการขับรถตะลอนเที่ยวเรื่อยเปื่อยช่วงเช้า สถานที่ที่แวะก็ความสวยงามตามธรรม คงไม่ต้องบรรยายอะรมากครับ ตอนนั้นก็พยายามเลี่ยงหาดป่าตองเพราะกลัวคนเยอะอีกนั่นแหล่ะ เริ่มออกเดินทางจากพิพิธภัณธ์ 11 โมง

แผนตอนมาก็ว่าอยากเก็บวิวพระอาทิตย์ตกดินที่แหลมพรหมเทพ แต่เจอเมื่อวานเข้าไปเปลี่ยนแผนโดยพลัน คิดว่าจะมาเก็บพระอาทิตย์สุดท้ายของปีที่แหลมนี้คงฝันหวานแน่ๆ ทั้งปริมาณคน ทั้งที่จอดรถ ทั้งพวกตั้งกล้องแช่เล็งเป็นชาติมาเป็นฝูงอีก ไม่ไหวแฮะ ไปตอนกลางวันนี่แหล่ะ

ขายของแถวแหลมพรหมเทพ

เป็นครั้งแรกที่มาภูเก็ตแล้วไม่เจอฝน

ฝรั่งคนนี้นั่งชิลๆดี

ขนาดกลุ่มแค่นี้ยังใช้เวลานานเอาเรื่อง ถ้าช่วงพีคไทม์จะขนาดไหนเนี้ย

รอไม่ไหว ถ่ายแบบหลบๆคนแทนละกัน

ตอนแรกว่าจะเข้าเมืองหาข้าวกินเลย เพราะวางแผนว่าจะไปกินที่เซนทรัลเฟสติวัลภูเก็ต ตอนนี้ 11ครึ่งถ้าไปถึงคงเที่ยงพอดี แต่แม่จำได้ว่ามีจุดชมวิวกังหันลม เลยขับรถไปต่อเพื่อหาจุดนั้นคงไม่นาน

จู่ๆเห็นซอกเล็กๆเลยแวะเข้าไปเฉยเลย ไม่รู้หาดอะไร เป็นหาดแคบๆครับ ตอนออกเพิ่งเห็นป้าย yanui beach แต่ก็เงียบสงบ คนไม่เยอะดีนะ

เห็นสถานีพลังงานลมอยู่บนเขานู่น

ตามโขดหินก็มีปูปลาตามประสา

คนน้อยและสงบดีนะ

ปูเสฉวนจิ๋ว (crop 100%)

ไปต่อไม่ไกลก็เจอป้าย เลยแวะไปปรากฎว่าใช่เลย เจอแล้วกังหันลม

ทางซ้ายเห็นหาดยานุย (หรือย่านุ้ย ไม่รู้ว่าที่จริงอ่านว่าอะไรนะ)

อีกทางหาดในหานดูไฮโซเชียว

ทะเลเขียวๆ

อันนี้มาตามป้ายหาดในหาน เจอเหมือนเกาะเล็กๆ ไม่ได้ลงจากรถเพราะหิวแล้ว

อันนี้มาตามป้ายหาดในหาน เจอเหมือนเกาะเล็กๆ วนหนึ่งรอบแล้วออก ไม่ได้ลงจากรถเพราะหิวแล้ว

ทางเข้าเมืองเส้นเลาะหาดมีจุดชมวิวกะรน

เป็นจุดชมวิว 3 หาดครับ หาดกะตะน้อย หาดกะตะ หาดกะรน ตามลำดับจากใกล้ไปไกล

แผนวางไว้เซนทรัลมาจบที่บิ๊กซี
เนื่องจากเขากำลังสร้างทางลอดถนนทางเข้าเซนทรัลเลยแปลกๆ
วนไปรอบแรกเลยทางเข้าเลยอ้อมผ่านบิ๊กซีเข้าไปใหม่
วนรอบที่ 2 เข้าได้ละ แต่รถเยอะมากวนแล้วไม่เจอที่จอดรถ
วนรอบที่ 3 …ไม่มีว้อย กิน MK ที่บิ๊กซีนี่แหล่ะ อร่อยชัวร์

วัดพระทอง

หรืออีกชื่อชาวบ้านเรียกว่าวัดพระผุด ระวัติของที่นี่หาแล้วไม่เจอ เจอแต่เรื่องเล่า มีอยู่สองเรื่อง เรื่องแรกเล่าว่าชาวนาเลี้ยงควายแล้วผูกควายไว้ที่หลักดินหนึ่ง พอกลับไปบ้านลูกก็ป่วยตาย จะกลับไปจูงควาย ควายก็ตาย คืนนั้นเองก็ฝันเห็นว่าสาเหตุการตายมาจากการที่เอาควายไปผูกกับพระเกตุมาลาพระพุทธเจ้า ชาวบ้านได้ยินดังนั้นเลยจะไปขุดขึ้นมาบูชาแต่ไม่สำเร็จเพราะมีตัวแตนโผล่จากรูมาต่อย เรื่องถึงเจ้าเมืองจึงสั่งเอาหลังคามาครอบไว้พอ เวลาผ่านไปมีชีปะขาวคนหนึ่งมาพบจึงสั่งให้เอาเปลือกหอยมาเผาทำปูนขาวปิดไว้

อีกเรื่องเล่าหนึ่งพระผุดช่วยชาติ เมื่อพ.ศ. 2328 สมัย ร.1 พม่าบุกมา เจอมดกัดจากรูนี้ จึงแค้นไปขุดขึ้นมาจนได้ตามภาพ แต่รูนี้ก็ปล่อยมดมากัดพม่าตายหมดจนพ่ายแพ้หนีไป ต่อมาหลวงพ่อสิงห์ก็สั่งให้คนมาสร้างโบสถ์สร้างวิหาร และเอาทองมาหุ้มอย่างปัจจุบันนี่เอง พอตอน ร.6 มาเห็นถึงกับกล่าวชมว่า “เออมันกล้านะปั้นพระครึ่งเดียว” แล้วก็ตั้งให้ชื่อว่าวัดพระทอง

อ้อ อีกตำนานเขาบอกแต่ก่อนพระนี้ชื่อกิ้มมิ่นจ้อ เป็นพระทองของเมืองเซี่ยงไฮ้ สมัยก่อนชาวทิเบตไปตีเซี่ยงไฮ้แตก และยึดพระมาได้ ระหว่างขนส่งพระตกน้ำแล้วลอยมาเกยตื้นที่นี่…

ปล.จากนิทานทั้งสองเรื่อง อย่าถามความเห็นผมนะ หึหึหึ

วัดพระทอง

พระผุด

พระผุดที่ให้ปิดทอง

มีพิพิธภัณฑ์ด้วย ข้างในห้ามถ่ายรูป แต่ของข้างในก็ประมาณ...ผมว่าของแบบนี้เห็นได้ที่บ้านยายนะ

มีพิพิธภัณฑ์ด้วย ข้างในห้ามถ่ายรูป ของประมาณว่าผมไปดูได้ที่บ้านยายนะ

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติถลาง

พิพิธภัณฑ์ของเมืองภูเก็ตตอนแรกคิดว่ามีแต่วีรกรรมสองวีรสตรี แต่พอเข้าไปแล้วก็เยอะเกินคาด มีของโบราณจากตะกั่วป่าด้วย (พระเอกทั้งหลายของที่นี่มาจากเขานารายณ์ เมืองตะปั่วป่าโบราณ

พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติถลาง ตอนหาอาจจะยากสักนิดเพราะไม่ได้อยู่ติดถนนใหญ่ ไปอยู่ในซอกตึกแถว

พระวิษณุ ศิลปะแบบปัลลวะของอินเดีย อายุราวพุทธศตวรรษที่ 14 พบที่ เขานารายณ์ อ.ปะกง จ.พังงา (อยู่ในเขตเมืองโบราณตะกั่วป่าเดิม)

ของเก่ามีพอให้เห็นเยอะอยู่

…

ศิลาภาษาทมิฬ เขียนว่าอะไรดูในรูปครับ

หุ่นขี้ผึ้งวีรกรรม ของใช้ และความเป็นอยู่คนภูเก็ต

ต่อจากนี้ก็เดินทางเรื่อยเปื่อยอีกครั้งครับ หาที่กินข้าวเย็นชมวิวพระอาทิตย์สุดท้ายของปีตกดิน คาดว่าฝั่งตะวันตกปลายเกาะคนคงแน่นแหง ทั้งแหลมพรหมเทพ ทั้งหาดต่างๆที่สวยและมีชื่อเสียงอีก เลยไปหาดฝั่งทางตะวันออกบ้าง โดยไปแถวสะพานหินเพราะเห็นว่าไม่ไกลมาก

ซุ้มประตูสมเป็นเมืองคนจีน

พอไปถึงสะพานหินพบว่ามีจัดงานซุ้มของกินเยอะมาก น่าเดิน แต่รถมาจอดก็เยอะเช่นกันไปที่อื่นดีกว่า

ป้ายตาวิเศษ ไม่เจอหลายสิบปีอยู่

สะพานหิน

ตอนนี้ก็ 4 โมงครึ่งแล้วจะหากินแถวไหนเพื่อจะให้ทันพระอาทิตย์ตกดินล่ะ ดูในแผนที่ที่เลยไปหน่อยก็ แหลมพันวาที่คาดว่ามีรีสอร์ทหรูแล้ว ข้างหน้าก็คงมีของกินเยอะแหล่ะ ว่าแล้วก็เปลี่ยนจุดหมายไปที่แหลมพันวาเลย

แต่ก่อนจะถึงแหลมเจอจุดชมวิวเขาขาดเลยแวะสักหน่อย

…

ตอนถ่ายดำมืดไม่เห็นอะไรเลย พอมาดูรูปก็ไม่ถึงกับดำไม่เห็นภาพเลยนะ

แต่ละด้านบนหอคอยจะมีบอกว่าตำแห่งไหนคืออะไรด้วย

วิวเมือง

พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำภูเก็ต แต่ตอนไปถึงก็ปิดไปเรียบร้อยแล้วล่ะ ไว้คราวหน้าละกัน

ป้ายเพื่อถ่ายรูป

จอดรถไว้แถวนี้แล้วเดินเล่นละกัน

ปลาเยอะ เพราะมีป้ายห้ามจับ

เรอจอดหลบลมแถวอควอเรี่ยม

ถนนเดินเลาะ แถวนี้ไม่มีหาดเท่าไหร่หรอก

แหลมพันวา

เรือจอดอยู่ตรงป้ายพอดี ถ่ายรูปสักหน่อย

ร้านอาหารที่คาดว่าเยอะ …ราคาก็น่าจะเยอะด้วย เลยกินอาหารรถเข็นรองท้องไปก่อน

ร้านลุงโรตีหอมและอร่อยมากครับ โดยเฉพาะโรตีกรอบ จากที่แต่ก่อนไม่ค่อยชอบเปลี่ยนอร่อยที่สุดในบรรดาที่สุ่งเลย หอมเนยมาก

นั่งกินโรตีรอตะวันตกดิน

ไม่มีอะไรทำก็ลองถ่ายไปเรื่อยๆละนะครับ

…

…

…

สิ้นตะวันแล้ว ออกเดินทางหาของกินได้

ร้านโกปิเตี๊ยมที่ตั้งเป้าไว้ว่าจะมากิน มาวันนี้…ปิดครับ

ร้านนี้เขาว่าเป็นบ้านเจ้าเมืองถลางเก่า

คืนนี้ร้านส่วนใหญ่ปิด

มาได้กินก็ร้านตายันต์ป้าเอียด ซึ่งข้าวผัดปูอร่อยมากและไม่แพงครับ แถวก๋วยเตี๋ยวมุมชวาล่างนั่นทางร้านเขาแถมให้เพราะปีหน้าจะย้ายร้านแล้ว ไปอยู่ข้างฟาร์มจรเข้แทน สู้ค่าเช่าไม่ไหว ไว้ไปภูเก็ตอีกจะตามไปอุดหนุนครับ

ก่อนกลับเข้านอนแวะร้านหนังสือในตำนานสักหน่อย ข้างในหนังสือเยอะดีครับ บางเล่มก็หายากนะ

เที่ยวทั้งวัน ถึงโรงแรมอาบน้ำหัวถึงหมอนก็นอนหลับ แต่แล้ว “ปุ้ง” “ปุ้งๆๆ” จุดพลุปีใหม่ครับ ง่วงและขี้เกียจ พยายามข่มตานอน แต่ก็ไม่ไหว เพราะทางโรงแรมก็ร่วมฉลองด้วย (เป็นสิ่งที่ดีนะ) เอาเว้ย ไหนๆก็ฝืนหลับไม่ได้แล้ว ออกไปถ่ายพลุหน่อยละกัน

พลุฉลองปีใหม่ที่ภูเก็ต

ตื่นมาถ่ายแบบง่วงๆ โหมดออโต้อย่างเดียวเบย

วันที่ 4 วันขึ้นปีใหม่ 2558

สวัสดีปีใหม่แล้ว ออกไปทำบุญร่วมกับชาวภูเก็ตก่อนเดินทางดีกว่า ไหนๆสวนสาธารณะที่เขาจัดงานก็อยู่ไม่ไกลจากโรงแรมด้วย เดินไปใส่แล้วค่อยกลับมากินข้าวเช้า

ป้าขายขนมพื้นเมืองของภูเก็ต “เกี่ยมโก้ย” ว่าแล้วก็ซื้อมาลองหน่อย

พิธีก็มีกล่าวอะไรนิดหน่อยตามงานของจังหวัด แต่รองผู้ว่าราชการจังหวัด มาสายปล่อยให้เจ้าคณะจังหวัดรอคึ่งชั่วโมงนี่สมควรไหมเนี่ย อย่างว่าข้าราชการเป็นใหญ่ในแผ่นดิน ศักดินาโคตร ถ้าได้เป็น ผู้ว่าฯ จะขนาดไหนน้า

อะ ทำบุญ ตอนแรกหลังจากพิธีต่างๆผ่านไป โฆษกบอกให้ชมรำก่อน ผู้คนถึงกับโห่ (ป้าข้างๆร้อง อั้ย-หยา เลยทีเดียว) จนกลายเป็นรำไปใส่บาตรไปครับ (คนแถวนี้ก็คิดเหมือนเรานี่นะ)

…

ตอนใส่ลืมไป “น่าจะมาถ่ายรูปข้างบนตอนเขาใส่บาตรกันนะ” กว่าจะคิดได้ขึ้นมาเขาก็กลับกันไปกว่าครึ่งแล้วล่ะ

แต่คนเยอะน่าชื่นใจครับ

ชอบข้างบนอาคารยังมีสนามหญ้อีก

ร้านหนังสือในตำนานที่แวะไปมะวาน

อาหารเช้า

เกี่ยวโก้ย ก็อร่อยดีครับ

เป้าหมายต่อไป “อ่าวพังงา” แต่ก่อนออกจากภูเก็ตติดใจป้ายบอกทางอันนี้ “ประตูเมือง” ก็เข้าใจว่าเป็นประตูเมืองโบราณพอเข้าไปก็พบอาคารใหม่ๆ ถามคนแถวนั้นเข้าบอกว่า ที่นี่แหล่ะประตูเมือง หรือ Phuket Gateway ศูนย์ข้อมูลของเมืองเป็นเหมือนศาลาต้อนรับแขกที่น่าจะแวะเข้ามาชมก่อนเข้าเมืองภูเก็ตครับ

Phuket gateway

คนไม่มีเลยครับ แต่เขาก็รักษาบริเวณสะอาดเสมอนะ

…เราจะรับแขกด้วยภาษาอังกฤษแบบนี้จริงๆเหรอเนี่ย 555

สะพานสารสิน

ต่อจากนี้ก็มุ่งหน้าสู่อ่าวพังงา (ไม่ได้แวะตัวจังหวัด) ภูเก็ตไปมาแล้วก็สมชื่อไข่มุกอันดามันครับ สวยงามและมีเสน่ห์ ไม่ใช่เพียงเมืองริมทะเลที่มีจุดขายเป็นแค่ทะเลสวยๆ แต่หากมีประวัติศาสตร์ วัฒนธรรมและสถาปัตยกรรมที่น่าดูชมด้วย

ถ้ามีโอกาสไปอีกอยากจะเก็บรูปให้ครบทุกหาดเลย

แถมครับ รูปเมื่อตอนไปภาคใต้ครั้งแรก ปี 2003 เมื่อ 12 ปีก่อน พ่อพาเที่ยวทั้งขับรถ ทั้งถ่ายรูป สมัยนั้นมาภาคใต้ก็ต้องมาภูเก็ตกับสงขลานี่ล่ะนะ